Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan. Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego „adventus”, które oznacza przyjście. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa powinno rodzić radość. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania. Opuszczenie hymnu Gloria we Mszy św. w Adwencie nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe wybrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzenia Jezusa. (Łk 2, 14).
Adwent zaczyna się w niedzielę po uroczystości Chrystusa Króla czyli między 27 listopada a 3 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni, z których cztery zawsze są niedzielami. Adwent kończy się wigilią Bożego Narodzenia, która niekiedy zbiega się z czwartą niedzielą Adwentu. Pierwsza niedziela Adwentu zawsze rozpoczyna nowy rok liturgiczny w Kościele. Pierwszy okres Adwentu obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, kiedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią. Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia.
Roraty. W okresie Adwentu, z wyjątkiem niedziel i uroczystości, można odprawiać Mszę św. wotywną o Najświętszej Maryi Pannie w Adwencie. Ta Msza św. nazywa się w naszym kraju tradycyjnie Mszą św. roratną lub po prostu roratami. Jest jednym ze znaków szczególnej obecności Maryi w okresie Adwentu, ponieważ to Ona w sposób szczególny oczekiwała Mesjasza. Maryja przeżywała Adwent oczekiwania jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Przekazy historyczne mówią, że roraty odprawiano w Polsce już za czasów panowania Bolesława Wstydliwego. Przez całe wieki Król, umieszczając w czasie rorat na ołtarzu zapaloną świecę, oświadczał: „Gotów jestem na sąd Boży”, za nim czynił to Prymas Polski, mówiąc „Sum paratus ad adventum Domini” (Jestem gotów na przyjście Pana), po nich zaś kolejno: senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop, powtarzając słowa króla.
Świeca roratna to biała świeca ozdobiona białą lub niebieską wstążką, zapalana w czasie Mszy św. roratnej. Jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, tak Ona poprzedziła przyjście Jezusa.
Wieniec adwentowy. Innym przejawem adwentowej liturgii jest wieniec adwentowy. W wielu kościołach naszej diecezji istnieje zwyczaj ustawiania przed ołtarzem wieńca. Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece, które symbolizują 4 tygodnie Adwentu. W każdym nowym tygodniu tego okresu zapala się kolejną świecę. Zapalanie świec jest znakiem czuwania i gotowości na przyjście Jezusa. Ten niemiecki zwyczaj znany jest w Polsce od ponad 160 lat. Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i krąg, które oznaczają wspólnotę oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana. W Wigilię Bożego Narodzenia 4 palące się świece oznajmiają przyjście Jezusa, który jest światłością świata.
Lampiony adwentowe. Idąc na roraty, dzieci zabierają je ze sobą aby rozświetlały mroki grudniowej nocy. Ta piękna w swej wymowie symbolika przypomina nam o konieczności zbierania przez cały Adwent dobrych uczynków, które mogłyby rozjaśnić mroki grzechu w naszej duszy, wskazać Chrystusowi drogę do naszego serca. By, kiedy w pięknie przyozdobionej świątyni znajdzie się miejsce na betlejemski żłóbek, w naszym sercu znalazło się jednocześnie miejsce dla małego Jezusa.
Niechaj zatem tegoroczny Adwent będzie czasem owocnego poszukiwania Chrystusa w liturgii, w modlitwie, w słowie Bożym, w sakramentach, w życiu codziennym i w drugim człowieku. Szczęść Boże!
Ks. Edward Kuzak